Gallina ponedora
Of waarom een legkip kakelt en wat dat te maken heeft met een kredietfonds
Iedereen kijkt naar Mayela, medewerkster van de kleine stad San Pedro de Lóvago in Nicaragua, die zojuist uitriep: “gallina ponedora!” Dan kijken we elkaar aan. Wat zou Mayela bedoelen? Ook ik weet het niet. Een gallina ponedora is een legkip en dat staat wel heel ver van de discussie af.
We zitten samen in een koele ruimte op het gemeentekantoor. Samen met Jo vertegenwoordig ik GESP in een vergadering met AMAS. AMAS is geen afkorting maar staat voor huisvrouwen. Een hechte vriendenclub die, hoewel niet officieel geregistreerd, al meer dan 20 jaar lief en leed met elkaar delen. Vooral op basis van een klein kredietfonds. Dat is een succes. Door efficiënt gebruik is dit fonds toegenomen van nog geen 7.000 cordoba naar ruim 17.000 cordoba en de 24 vrouwen van AMAS willen het verder laten groeien. Want ze willen niet alleen elkaar helpen, maar ook anderen. Bijvoorbeeld vrouwen die het minder hebben of vrouwen met goede ideeën. Het gaat vaak om eenvoudige investeringen. Denk aan geld voor vers voedsel zodat de kinderen gezond naar school kunnen of een schooltas met een extra potlood. Maar ook geld voor het kopen van stof zodat kleren hersteld of gemaakt kunnen worden. Andere vrouwen begonnen een nering of breidde hun koopwaar uit. “Niet meer dan een extraatje”, zegt Lidia de voorzitster, “maar juist deze kleine kredieten bieden kansen om vooruit te komen. En om zelf te bepalen wat belangrijk is. Zij weten het beste waaraan het geld goed besteed kan worden. De eigenwaarde van de vrouwen stijgt daarbij.” En Edi, een gepensioneerde onderwijzeres, voegt toe: “Ik los altijd snel af, want dan kan ik weer geld lenen voor een ander idee dat ik heb.” Er is dan ook vrijwel geen betalingsachterstand. Zelfs niet bij de niet-AMAS-leden.
Het gaat dus goed met AMAS. En AMAS wil vooruit. Daarom moet AMAS als een officiële organisatie verder en met nieuwe leden. “Maar we zijn zo onzichtbaar”, verzucht Wilma de penningmeester. “Niemand kent ons. Of weet wat we doen.” En dan klinkt het door de vergaderruimte: “Gallina ponedora!” Mayela, de juridische medewerkster van de gemeente die erbij geroepen is om de verschillende organisatievormen toe te lichten, steekt zwaaiend haar hand op als ze dat roept. Dan zegt ze: “Jullie moeten je gedragen als een legkip. Een legkip kakelt het hele hok bij elkaar als ze een ei legt. Alle andere kippen weten dan precies wat ze doet en dat ze dat goed doet. Dat moeten jullie ook doen. Herrie maken, want wie stil in een hoekje zit, wordt niet gezien. Laten zien en horen wat jullie doen. Want wat jullie doen is hartstikke goed.”
Beter is het niet uit te leggen. Vrouwen die elkaar helpen mogen daar best trots op zijn. En wij van GESP zijn blij dat we met een relatief kleine investering zoveel te weeg gebracht hebben en nog steeds kansen kunnen verwezenlijken. We lopen tevreden en met veel ideeën de vergaderruimte uit: “cacareando como gallinas!”
Verhaal uit 2016 opgetekend door Yvonne van Driel.