Eenentwintig kilometer geulen graven voor drinkwater
Een geul graven van 21 kilometer. Dat is de afstand tussen Gennep en Nijmegen. Ga daar maar aan staan. In San Bartólo draaiden ze daar hun handen niet voor om. En dat in een bodem die in niets lijkt op de Noord-Limburgse zandgronden. Hun doel was drinkwater aan huis. En dat is gelukt. Nu zijn 78 huizen, een school en twee kapellen aangesloten op een door zwaartekrachtgedreven waterleidingsysteem. En niet alleen in San Bartolo, ook in Los Meleros, Los Borges, La Vainilla, La Pintada en op een school in Bulun drinken kinderen nu water uit een kraan.
Hoewel de jaarlijkse regenval in de gemeente San Pedro de Lóvago gemiddeld meer dan 1.200 mm is, is in een groot deel van het jaar en in het buitengebied water schaars. In de zogenoemde ‘zona seca’ (droog gebied) valt de minste regen. Daar ligt San Bartolo.
De installatie is gebaseerd op zwaartekracht. Van een natuurlijke bron wordt het water opgevangen en doorgeleid naar een opslagtank. Vandaar uit lopen leidingen naar elk huis. Elke aansluiting heeft een kraan en een watermeter. Bij de aanleg en installatie doen de bewoners zelf alle handarbeid, zoals het uitgraven van geulen voor de buizen, het transport van de bouwmaterialen met paarden. Het metselen wordt uitbesteed. De gemeente is projectleider.
De bewoners zelf kiezen echter hun watercomité. Dit comité ziet toe op onderhoud distributie en int maandelijks het verbruik. Tarieven worden vooraf vastgesteld. Dit geld is voor onderhoud en herbebossing van het waterwingebied.
In totaal zijn meer dan 200 huizen, een aantal scholen en kerkjes aangesloten. Dat zijn meer dan 1000 bewoners. Het totale gebied dat op enigerlei wijze drinkwater tot haar beschikking heeft is bijna 70%. GESP -en haar partners en donateurs- namen daarvan zo’n 1/3 deel voor hun rekening.
Het begon allemaal in 2015 met een project in Los Meleros. Norlan, de leider van deze comarca, vertelde ons destijds: “Voor ons is dit project zo belangrijk. Dit systeem is van ons, we weten hoe belangrijk het water is. Vier maanden hebben we gewerkt om die geulen te graven – vier kilometer lang. Doodmoe waren we. Maar nu we water hebben, zijn we die ‘pijn’ al lang weer vergeten.” En hij voegde toe: “Het samenwerken vergrootte de gemeenschapszin.”
De inspanning in San Bartolo was dus nog groter, maar ook daar gelijke commentaren. Vooral de gezichten spreken boekdelen. De vrouwen draaien wat verlegen hun waterkraan open. Achter hun glimlach schuilt echter trots en tevredenheid.